می دانستید افرادی که داراي همتي پست و هدفي زودگذر هستند و مثل كودكان دلباخته و فريفته هر چيز پست و زبوني می شوند. در شب معراج خداوند به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله و سلّم ـ خطاب مي كند:

يا احمد احذَر ان تكونَ مثل الصبيّ اذا نظر الي الاخضر و الاصفر اَحَبَّه و اذا اُعطي شيئاً مِنَ الحلُو و الحامض اغتَرَّ

به مانند كودكان و خردسالان مباش كه چون چشمشان به سبزي و زردي ( مظاهر دنيوي) بيفتد و يا چيزي به آنها چشانيده شود فريفته مي شوند. (ارشاد القلوب, ج1, باب 54, ص 199)

بــد نـامي حيات دو روزي نـبـود بـيش وانهم كليم با تو بگويـم چسان گذشت

                                              يك روز صرف بست دل شد به اين و آن روز دگر به كندن دل زين وآن گذشت

اگر انسان بر اساس محبّت قيام كند و داراي همتي بلند باشد، حتما به دنبال محبوب حقيقي مي رود، ابراهيم خليل برهان توحيدي را از راه محبت مطرح مي كند:

« انّي لا احبّ الافلين » چيزي كه از بين رفتني است، شايستگي محبّت ندارد و چون رفتني است عامل رنج مي شود.

از اين رو تنها انسانهاي الهي كه فقط به خدا دل بسته اند، امنيت روحي راستين دارند و در قيامت هم از سختي هايش در امانند.

امام صادق عليه السّلام می فرمایند: فمن احبّ عزوجلّ احبّه و مَن احبّه الله كانَ مِنَ الامنين.( بحار, ج87, ص 19)

و به اين جهت است كه هر روز از خداوند رسيدن به اين راه را مي خواهيم.

امام صادق عليه السّلام در معنای صراط چنین می فرمایند:

اهدنا الصراط المستقيم يعني ارشدنا الي لزومِ الطريق المودّي الي محبتك (الميزان, ج1, ص 38)

به جهان خرم از آنم كه جهان خرم از اوست عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از اوست

رابطه عاشق و معشوق طرفيني است؛ يحبّهم و يحبّونه, رضي الله عنهم و رضوا عنه, فاذكروني اذكركم. اثر اين محبّت آن است كه هر گامي به سوي محبوب بر مي داري او چندين برابر به تو نزديكتر مي شود؛ من تقرّب اليَّ شِبراً تقرّبتُ اليه ذرعا. ( بحار, ج87, ص 19)

سيد ابن طاووس سالروز بلوغ فرزندش را جشن گرفت و گفت اين شادماني به شكرانه ي آن است كه نمردي و سنّ تو به حدي رسيد كه سخن خدا متوجه تو شود و از امروز تو مخاطب سخن الهي هستي.